Filipovići su igrali određenu ulogu i u unutrašnjim bosanskim zbivanjima. Tako je Muhamedov šukundjed Jusufbeg, kako to pokazuje studija historičarke Buzov, bio glavna ličnost mletačko-osmanskih pregovora o granici nakon Kandijskog rata, a njegov pradjed Mustajbeg je učestvovao u pobuni Bošnjaka protiv Osmanlija 1832. godine, zbog čega je bio prisiljen da ide u emigraciju u obližnju Hrvatsku. Mustajbeg je tri godine proveo u Topuskom, a sa sobom je u emigraciju poveo i svoje sinove Bećirbega i Dervišbega, jer je postojala opasnost da Osmanlije izvrše odmazdu prema njima. To su bili Muhamedov djed i njegov brat, koji su se nakon tri godine vratili iz emigracije bez tada uobičajenih perčina i u evropskoj odjeći, koja je u Bosni nazivana tijesnim haljinama. 

Predmet razgovora na porodičnim sijelima

Kao mnogi Bošnjaci toga vremena, i Muhamedovi preci su, čak i njegovi savremenici, ginuli i na frontovima Prvog svjetskog rata, zatim u NOB-u i napokon u borbi za odbranu Bosne i Hercegovine od srpske i hrvatske agresije.

Ova porodična tradicija i brojne ratne historije i s njima povezana zbivanja bila su čest predmet razgovora na porodičnim sijelima, a osobito tokom ramazana (mjesec posta), kada su se najviše pripovijedale epizode iz ranijih vremena i kada se govorilo o brojnim rođačkim vezama i odnosima s drugim porodicama u Bosni, o tazbini i onima s kojima su Muhamedovi preci zajedno vojevali i provodili mnoge godine u ratovima i zarobljeništvima ili bili u prijateljstvu koje je bilo bitno za sposobnost tih tipičnih graničara da brzo reagiraju na promjenljive ratne i opće političke prilike na granicama carstva, od kojih su jednu od najbitnijih, a to je ona prema zapadnom kršćanskom svijetu, stotinama godina upravo oni branili.

Mnogi njegovi preci bili su u ropstvu Mletaka

Mnogi njegovi preci bili su u ropstvu Mletaka – najpoznatiji je slučaj Jusuf-Alajbega, koji je kao mletački zarobljenik bio interniran sedam godina u Veroni i Padovi u dvorcu porodice grofova Morocini (Morozzini), a drugi slučaj, koji je imao posljedice po opći položaj porodice, bilo je dugo ropstvo Hajdarbega Filipovića iz Glamoča u Rusiji.  

To ropstvo je trajalo šest godina, dok je treći slučaj bilo zarobljeništvo tri brata Filipovića iz Rastoke (Ahmet – Ahmo, Mustafa – Mujo i Derviš – Deda), koji su bili zarobljeni na ruskom frontu u toku poznate Brusilovljeve ofanzive 1916. godine i u zarobljeništvu su proveli osam godina. Iz zarobljeništva su se vratili tek 1924. godine.

Kao da su došli s drugog svijeta, a stigli su iz Sibira

Oni su se pojavili kad su njihovi rođaci mislili da su definitivno nestali, kao da su došli s drugog svijeta, a stigli su iz Sibira, gdje su bili u logorima i radili na imanjima, a postrevolucionarna zbrka i odsustvo bilo kakve vlasti primoralo ih je da obiđu cijelu zemaljsku kuglu da bi se vratili u Bosnu.