Svi koristimo internet gotovo neprekidno tokom dana, a naše je očekivanje da elektronska pošta koju pošaljemo na drugi kraj planete bude isporučena u roku od odmah.
Naravno, imamo i očekivanja da kvalitet video poziva bude perfektan i da se portali sa servera na drugom kontinentu učitavaju trenutno. Pretežno ne razmišljamo o načinu na koji je to omogućeno. Internet i moderne telekomunikacije zamišljamo kao nešto što lebdi u vazduhu, što je nedodirljivo i što jednostavno funkcioniše.
Optički kablovi
Ipak, u stvarnosti se više od 95 posto ukupnog protoka podataka na svijetu obavlja podvodnim optičkim kablovima, a njih ima oko 500, u ukupnoj dužini od skoro milion i po kilometara.
Oni se protežu ispod svih okeana i mora, spajaju kontinente i države, a jedan je čak postavljen na dno rijeke Amazon.
Jedan od njih, koji je najduži – 45.000 kilometara, ne premošćuje Pacifik, već opasuje afrički kontinent. Prosječna podvodna optička „žica“ debela je svega dva centimetra, a osim optičkih kablova za protok podataka može imati i one za prijenos električne energije, telefonskih i drugih veza.
Planirani vijek trajanja
Obično su u suvlasništvu konzorcijuma državnih i privatnih telekomunikacionih i energetskih kompanija, a postavljaju ih specijalni brodovi. Interesantno je da svake godine imamo između 150 i 200 oštećenja ovih kablova, ali se popravke izvode relativno lako i brzo.
Planirani vijek trajanja jednog kabla je oko 25 godina, ali ih mogu oštetiti podvodne tektonske aktivnosti, ribarski brodovi ili nevrijeme. Važno je znati da su optičke veze najpouzdaniji, najefikasniji i najpristupačniji način za brzi prijenos velikih količina podataka.
Satelitski prijenos ne omogućuje odgovarajuće brzine, lansiranje i izrada satelita su skupi, a kvalitet veze zavisi od vremenskih uslova. Stacionarni primopredajnici bežičnog signala još su lošija opcija za velika rastojanja, pri čemu je opet brzina najveći problem.
