U pravu su političari iz mlađe balkanske garniture, ne oni ratni profiteri, kakvih je previše na Balkanu, u Bosni posebno, koji tvrde da je u čekanju na euroatlantske procese izgubljena cijela jedna generacija.  

Rođeni odmah nakon Dejtonskog sporazuma, mnogi već diplomirani stručnjaci, spremni su za punu profesionalnu i životnu akciju, ali je domaći ambijent zbog nepotizma i korupcije toliko protiv njih da im ne preostaje ništa drugo nego da kupe kartu u jednom smjeru.

Svjesni su da moraju sami krenuti u obližnju Evropu, jer Evropa još dugo neće doći do njih - na daleki i surovi Balkan. Oteglo se to čekanje pa se mladi ljudi sve više osjećaju i kao promašena generacija.

No, moglo bi i drugačije da nije notornih laži vlastodržaca koji obećavaju kule i gradove da bi se održali na pozicijama s kojih kontroliraju debele državne fondove i druge političko-interesne sinekure. Da ne govorimo o zaostalim ratnim donacijama, izmještenim ko zna gdje, ali nadohvat ruke onima koji su za orijentalizaciju ove zemlje, da bi njom lakše vladali, bez normi i evropskih standarda, već po babu i po stričevima.

Oni su izgubili kredibilitet i njihove poruke, dakako i vladanje, ostaju dio problema, ali ne i solucije za građane Bosne i Hercegovine. Bosancima zato zvuči prihvatljivije kad neko drugi, s dokazanim kredibilitetom, poput lidera u Makedoniji, koji naprosto hrle prema euroatlantskim integracijama, kažu da nam svima treba evropski Balkan.

Nakon svega, Makedoncima se, kao i Crnogorcima, može vjerovati, jer su napravili bolne političke rezove - radeći za buduće generacije, oni već umnogome razvlašćuju “nepobjedive” mitove prošlosti, ali i lidere koji su samo deklarativno pričali o Evropi. Nikome više ne trebaju ti koji u sebi konzerviraju najgore atavističke impulse i feudalni Balkan i još ga nameću i svima nama.  

Bosanci se, dakle, moraju upitati ne samo šta im to političari pričaju i obećavaju nego i ko im to govori. Jer, kvalitet lidera sastoji se u standardima koje on postavi prvo sebi. 

U protivnom, ako sve te (nacionalne) vođe nastave s evropskim vokabularom, ali ne budu živjele evropski nego u sistemu u kome se ljube ruke i sve aminuje, onda u takvoj Bosni nema budućnosti za nove generacije.